ในประเพณีทางวิชาการของยุโรป งานวิจิตรศิลป์ได้รับการพัฒนาเพื่อสุนทรียศาสตร์หรือการแสดงออกเชิงสร้างสรรค์ เป็นหลัก โดยแยกความแตกต่างจากศิลปะการตกแต่งหรือ ศิลปะ ประยุกต์ซึ่งยังต้องทำหน้าที่ในทางปฏิบัติบางอย่าง เช่นเครื่องปั้นดินเผาหรืองานโลหะส่วนใหญ่ ในทฤษฎีสุนทรียศาสตร์ที่พัฒนาขึ้นในยุคฟื้นฟู ศิลปวิทยา ของอิตาลีศิลปะขั้นสูงสุดคือสิ่งที่ช่วยให้สามารถแสดงออกและแสดงจินตนาการของศิลปินได้อย่างเต็มที่ โดยไม่จำกัดการพิจารณาในทางปฏิบัติใดๆ ที่เกี่ยวข้องกับ การพูด การทำ และการตกแต่งกาน้ำชา. นอกจากนี้ยังถือว่าสำคัญอีกด้วยว่าการสร้างงานศิลปะนั้นไม่เกี่ยวข้องกับการแบ่งงานระหว่างบุคคลที่มีทักษะเฉพาะทาง เช่น อาจจำเป็นต้องใช้เฟอร์นิเจอร์ เป็นต้น [1]แม้แต่ในวิจิตรศิลป์ ก็ยังมีลำดับชั้นของประเภทตามจำนวนจินตนาการเชิงสร้างสรรค์ที่ต้องใช้ โดยภาพวาดประวัติศาสตร์วางไว้ที่สูงกว่าชีวิตนิ่ง