าเสพติดส่วนใหญ่ส่งผลต่อวงจรการให้รางวัลของสมองโดยการหลั่งโดปามีนสารเคมี การเพิ่มขึ้นของโดปามีนในวงจรการให้รางวัลทำให้เกิดการเสริมกิจกรรมที่น่าพึงพอใจแต่ไม่ดีต่อสุขภาพ ทำให้ผู้คนมีพฤติกรรมซ้ำแล้วซ้ำอีกเมื่อเวลาผ่านไป สมองจะปรับให้เข้ากับโดปามีนส่วนเกิน ซึ่งจะลดระดับที่สูงที่บุคคลนั้นรู้สึกเมื่อเทียบกับระดับที่สูงที่พวกเขารู้สึกเมื่อเสพ ยา ครั้งแรก ซึ่งเป็นผลที่เรียกว่าความอดทน พวกเขาอาจใช้ยามากขึ้นโดยพยายามทำให้โดปามีนสูงเท่าเดิมไม่มีปัจจัยเดียวที่จะทำนายได้ว่าคน ๆ หนึ่งจะติดยาหรือไม่ ปัจจัยทางพันธุกรรม สิ่งแวดล้อม และพัฒนาการรวมกันมีอิทธิพลต่อความเสี่ยงในการเสพติด ยิ่งบุคคลมีปัจจัยเสี่ยงมากเท่าใด โอกาสที่การเสพยาจะนำไปสู่การเสพติดก็จะยิ่งมากขึ้นเท่านั้น

 [ อ้างอิง ]